life

Have you ever moved into a new place and found stuff the previous occupant left behind? Notes, CDs, small appliances. I like that. There's some weird feelings attached to it. It's not the joy of getting free stuff. It's something alluring. Almost voyeuristic. It makes you feel like you've inherited a part of their life. A part of their experience they had in the very same intimate space.

I was rummaging through the living room cabinet the other day to collect electricity bills previous occupants left. I found a CD. It's a folk album by an American artist named Pat Hull. It's lovely. I wonder if the owner listened to it in the morning like I do.

There's also an old laptop left in the house. The screen's backlight is broken. I thought of bringing it to my office and connect it to a monitor, and I did today. It seems like the previous owner was a talented painter and musician. There's some scanned paintings, some recordings and a massive library of jazz and Irish traditional music on it.

Thank you, my flatmate(s) whom I never met.

Lately I've been getting these strange encounters with my past self. There are several times that I followed links or searched for something and found that they're already visited. Sometimes I recognised it. Sometimes I didn't. It seems like the information overload has rendered some information insignificant to my brain in the past. But then why did I stumble upon it again?

ตามหัวข้อ

วันก่อนอารมณ์ดี ไปซื้อนี่มาจากตรงบ้านเจ้าพระยา ราคาหนี่งร้อยบาท

พอแกะดูข้างใน

...

ไม่ ไม่ใช่เรื่องมองสาว

ช่วงนี้นอนน้อยมาก ถ้าวันไหนนอนมากก็แปลว่าหลับไปไม่รู้ตัว สาเหตุหลักก็น่าจะมาจากที่บ้านติดตั้งอินเทอร์เน็ตความเร็วสูงแล้ว มันเพลินมาก อ่านโน่นอ่านนี่

ไม่สิ ไม่ได้อ่าน แต่แค่ชายตามอง

ไม่รู้ว่ามันดีหรือแย่กันแน่ สายตาถูกบังคับให้กวาดผ่านข้อมูลจำนวนมากในแต่ละคืน แค่ที่ติดตามในกูเกิ้ลรีเด้อร์ก็ประมาณวันละ 60 - 70 หัวข้อ ยังไม่รวมที่คลิกตามไปอ่าน ยังไม่รวมวิดีโอในยูทูบ (ไอ้ระบบแนะนำวิดีโอนี่มันชั่วร้ายจริง ๆ เผลอแป๊บ ๆ เวลาผ่านไปสองชั่วโมง) ยังไม่รวมทวิตเตอร์ ยังไม่รวมเฟซบุค อ้อ และยังไม่รวมรูปภาพจำนวนมากใน 9gag.com (ของเขาดีจริง)

สุดท้ายแล้วก็พบว่าสิ่งที่เหลือติดหัวมีเพียงคำโดด ๆ กับการเชื่อมโยงที่ซ่อนอยู่ เช่น พอวันต่อมาเห็นข่าวโทรศัพท์แบล็คเบอร์รี่ก็พลันนึกถึงประเทศสหรัฐอาหรับเอมิเรตส์ แต่ก็นึกไม่ออกทันทีว่าเกี่ยวข้องกันอย่างไร ต้องไปหาดูในฟีดที่เคยอ่านถึงเจอว่า อ้อ เพิ่งมีข่าวเรื่องประเทศนี้กำลังจะห้ามการใช้โทรศัพท์ยี่ห้อนี้ส่งข้อความ เพราะมันรอดหูรอดตารัฐบาล

ง่าย ๆ คือจำได้แต่การอ้างอิง จำได้แต่สิ่งที่ต้องเอาไปค้นต่อ ส่วนมากไม่ได้เข้าใจติดหัวเหมือนอ่านหนังสือ

ก็ยังไม่รู้จะทำไงดี

ของหวานชื่อแปลกหู ดูแปลกตา

มีเส้นหมี่ เส้นอะไรไม่รู้หนึบ ๆ หยุ่น ๆ ลูกตาวเชื่อม (บ้างก็เรียกลูกชิด) ถั่วแดง มันเชื่อม เม็ดบัว น้ำแข็ง ทั้งหมดลอย ๆ จม ๆ ในน้ำเชื่อมน้ำตาลทรายแดง หวานเย็นชื่นใจ

เพิ่งรู้ว่าอยู่แถวบ้านเมื่อเพื่อนบอก พิกัดคือเชิงสะพานนรรัตน์สถาน ฝั่งถนนสามเสน ตรงข้ามโรงรับจำนำบางลำภู

ร้านอยู่ริมคลอง ตอนไปกินมีสาวหมวยอยู่โต๊ะริมผนัง

กินเสร็จเดินมาจ่ายเงินสิบห้าบาท

ชำเลืองมองสาวหมวยอีกแวบแล้วเดินออกมาข้ามสะพาน

การเดินทางในรอบสองเดือนที่ผ่านมา

• ไปอยู่เชียงใหม่ 1 วัน
• กลับมาอยู่กรุงเทพ 12 วัน
• ไปอยู่เชียงใหม่ 9 วัน
• กลับมาอยู่กรุงเทพ 1 วัน (นับจริง ๆ ประมาณ 21 ชั่วโมง)
• ไปอยู่เชียงใหม่ 6 วัน
• กลับมาอยู่กรุงเทพ 3 วัน
• ไปอยู่เชียงใหม่ 7 วัน
• กลับมาอยู่กรุงเทพ 1 วัน
• ไปอยู่พัทยา 3 วัน
• แวะกรุงเทพ 6 ชั่วโมงก่อนไปอยู่เชียงใหม่ 14 วัน

สิริรวมระยะทางไปมาประมาณ 7300 กิโลเมตร

ชีวิตหอพักเริ่มต้นเมื่อ ม. 4 มันเริ่มด้วยชุดนักเรียนสามสี่ชุด เสื้อยืดกางเกงนิดหน่อย ชุดนักศึกษาวิชาทหาร แปรงสีฟัน ยาสีฟัน ขันน้ำ สบู่ ยาสระผม กาละมัง ถุงเท้ารองเท้า ดูคล่องตัวมาก กระเป๋าใบเดียวอยู่

แต่แล้วมันก็เริ่มมีอะไรเพิ่มเข้ามา หนังสือ ของกิน แฟ้ม กีต้าร์ คอมพิวเต้อร์ ไม้ปิงปอง ไม่รู้จะเก็บตรงไหน (หรือเก็บอย่างไร)

พอเข้าหอพักมหาวิทยาลัยก็เหมือนกดรีเซ็ต เริ่มต้นคล้ายเดิม เสื้อผ้า เครื่องอาบน้ำ กีต้าร์ คอม (ยังพอถือสองมือได้)

สี่ปีผ่านไป หนังสือเป็นตั้ง แฟ้ม เสื้อผ้า เพิ่มขึ้นมาจากไหนวะ

ถึงเวลากดปุ่มรีเซ็ตอีกรอบ

ห้องน้ำที่หอเป็นห้องน้ำรวม แล้วห้องผมอยู่หน้าห้องน้ำพอดี ชีวิตปกติสุขมาเรื่อย ๆ จนเทอมสุดท้ายนี่ เหมือนว่าจะมีคนย้ายเข้ามาใหม่ เขาเป็นคนที่น่าจะอ่อนไหวต่อสิ่งรบกวนในช่องปากพอสมควร เพราะทุก ๆ วัน เช้าและดึก ผมจะได้ยินเสียง

"อ๊อก"

พยายามจินตนาการเหมือนเสียง "อูแหวะ" เวลาเราคลื่นไส้และอาเจียน แต่เร็ว ๆ สั้น ๆ เข้าใจว่ามันเป็นอาการคลื่นไส้ที่เกิดขึ้นเมื่อเราแปรงฟันและหัวแปรงมันเข้าไปลึก เกือบถึงคอหอย ร่างกายเลยแสดงอาการต่อต้านโดยอัตโนมัติ

แต่ปัญหาคือบ่อยครั้งมันไม่ใช่แค่ "อ๊อก" แต่เป็น

"อ๊อก... อั๊วะ... อุ๊... แอว้ะ..."

บางทีเกือบสิบครั้งติดต่อกัน แล้วเสียงมันดังเพราะควบคุมไม่ได้ กลไกอัตโนมัติ ไอ้เราก็แบบ ไอ้เหี้ยยยยยยยย (ขออภัย) มึงชอบเหรอความรู้สึกนี้ ทำไมไม่อ้วกไปซะเลยล่ะ เสียงแบบ ฟังแล้วจะอ๊อกตาม

จริง ๆ แล้วก็พอเข้าใจนะ ตอนเป็นเด็กก็จำได้ลาง ๆ ว่าเคยเป็น โตมาก็หายไป หมอนี่ยังทนอยู่ได้ไง

ที่เขียนนี่เพราะเมื่อสิบนาทีก่อนเขามาอ๊อกให้ได้ยินอยู่

เมื่อตีสองนิด ๆ

"Thank you. Thank you. Thank you for breaking my glass." เสียงเจ้าของร้านดังขึ้นที่ลำโพงหลังจากมีคนทำแก้วแตก หันไปมองก็เห็นเขาโบกมือทำท่าล้อเล่นกับคนที่ทำแก้วแตก พนักงานก็ถือไม้กวาดกับที่ตักผงเบียดคนมหาศาลในห้องแคบ ๆ ยาว ๆ มาเก็บกวาด

ราวสองชั่วโมงก่อนหน้า ผมเดินเข้ามาในร้านอย่างงง ๆ ได้ยินว่าร้านแคบ แต่ไม่นึกว่าจะแคบขนาดนี้ ฝาผนังเต็มไปด้วยรูปถ่าย ใบปิด โคมไฟแบบจีนอยู่เหนือหัว ดีที่ยังไม่ค่อยมีคน

เดินไปสุดทางในร้านที่เคาน์เต้อร์ ถามพนักงานว่ามีเบียร์อะไรบ้าง เธอชี้ให้มองด้านหลัง หันกลับมาเจอผนังมีรูปถ่ายแปะทั่วอีกแล้ว "ขวามือ พี่" อ้อ อยู่นี่เอง เบียร์หลากยี่ห้อเต็มตู้เย็น อยากได้ขวดไหนก็หยิบออกมาจ่ายตัง ราคาเท่ากันหมด

เดินกลับมาหาโต๊ะ โอ้ วงดนตรีกำลังจะเล่นพอดี น่าจะเป็นคนญี่ปุ่นทั้งหมด นักร้องหนึ่งสาว กีต้าร์สอง เบส กลอง ออกไปทางป๊อปร็อคเก่า ๆ มั้ง ไม่ค่อยรู้จักแนวเพลง ที่แน่ ๆ คือเก่าจริง ที่ฟังรู้จักแค่ Cyndi Lauper กับ 20th Century Boys

ถึงตอนนี้คนก็โผล่มาจากไหนไม่รู้เยอะมาก เยอะแบบเยอะมากจริง ๆ ส่วนมากเป็นฝรั่ง ก็เฮฮากันไป ตลกดีที่มีเจ้าของคอยปราม ๆ ลูกค้าอยู่เรื่อย ๆ ผ่านไมโครโฟน หลังดนตรีสดก็มีเปิด MV เก่า ๆ (คุณภาพระดับ VHS) นับปีไม่ถูกเลยทีเดียว แบบ ไมเคิ่ล แจ็กสันสมัยยังผิวเข้ม Oasis สมัยอัลบั้มสอง N'Sync หรือ Matchbox 20 อัลบั้มแรก คงมีเก่ากว่านี้แต่ไม่รู้จัก เพลง Don't Look Back in Anger ขึ้นมานี่อย่างกับเพลงชาติ

สรุปแล้วโคตรแจ่ม เปิด 4 ทุ่มทุกวันยกเว้นวันจันทร์ วงเล่นวันเสาร์

พิกัดแบบคนไม่มีรถก็คือ สถานีรถไฟฟ้าใต้ดินลุมพินี ทางออกซอยงามดูพลี ขึ้นบนดินมาเดินมาเข้าซอยงามดูพลี มองไปข้างหน้าไกล ๆ จะเห็นป้ายโรงแรม Ibis ก็ไปให้ถึงโรงแรม แล้วเลี้ยวซ้าย เดินไปนิดนึงน่าจะเจอป้ายร้านอยู่ซ้ายมือ