ไปเกรียนที่ฮ่องกง (ตอนที่ 1)

ต้องขอบคุณพี่จิ๋วเป็นอย่างสูงที่ทำให้ผมกำลังนั่งเขียนบล็อกนี้ในห้อง 543 ที่โรงแรม Harbour Plaza บนฝั่งเกาลูน ฮ่องกง

ตอนนี้เที่ยงคืนที่นี่ หรือห้าทุ่มที่ไทย ย้อนกลับไปเมื่อ 45 ชั่วโมงก่อนหน้านี้ (ราวตีสองของวันที่ 22 มิถุนายน) ผมกำลังนั่งยัดของใส่กระเป๋าด้วยความตื่นเต้น ที่จะได้ขึ้นเครื่องบินของสายการบินคาเธ่ย์ แพซิฝิค ไปร่วมงานอบรมเชิงปฏิบัติการเกี่ยวกับสื่อพลเมืองที่ฮ่องกง ซึ่งจัดโดยเอ็นจีโอองค์กรหนึ่งจากสหรัฐอเมริกา

ราวเก้าชั่วโมงต่อมา ผมอยู่เหนือน่านฟ้าเวียดนาม นั่งกรอกใบสำรวจสุขภาพของผู้ที่กำลังจะเดินทางเข้าฮ่องกง

เมื่อถึงสนามบิน ก็เดินเข้าไปยังด่านตรวจคนเข้าเมือง พี่จิที่มาด้วยกันยื่นใบสำรวจสุขภาพให้กับเจ้าหน้าที่ แล้วก็ผ่านเข้าไป พอถึงตาผม เจ้าหน้าที่เหลือบมองเอกสารแวบหนึ่ง แล้วหันมาถามว่า "ยู แฮฟ ดิส ซิมท้อมพ์?" ไม่ได้สงสัยอะไร ผมตอบ "อ่า... เยส" เจ้าหน้าที่ยกมือขึ้นมา "ผลีส สเตย์ เฮียร์"

เวร

ด้วยความจริงใจ ตรงช่องสำรวจอาการที่บ่งบอกถึงความเสี่ยงต่อการเป็นไข้หวัด 2009 ผมเสือกติ๊กช่อง "Runny Nose" ไป เนื่องจากเป็นคนที่น้ำมูกไหลตอนเช้าอยู่แล้ว

"ยู กอทท่า ซี เดอะ ด็อกเท่อร์"

ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าพี่จิคงจะด่าผมอยู่ในใจ

ราวกับอ่านใจได้ เจ้าหน้าที่หันไปบอกพี่จิ "โด๊นท์ วอร์รี่ จัสท์ วัน มินิท" แล้วก็พาผมลงไปชั้นล่าง ระหว่างเดินก็ยื่นหน้ากากให้สวม

นั่งรอสักพักก็ถึงคิวตัวเอง เข้าไปหาหมอ หมอเอาอุปกรณ์วัดไข้มาใส่เข้าไปในหู วัดทั้งสองข้าง ให้ดูอุณหภูมิว่าเป็น 37 องศาพลางยิ้มให้ จากนั้นก็ไปอีกด่านหนึ่ง เจอหมออีกคน ให้ตอบคำถามพวก เมื่อสัปดาห์ที่แล้วอยู่ที่ไหน สัปดาห์หน้าอยู่ที่ไหน คนใกล้ตัวมีอาการไหม ฯลฯ จากนั้นก็ให้เอกสารเกี่ยวกับคลินิกต่าง ๆ ที่สามารถเข้าไปตรวจหวัด 2009 ได้ฟรีถ้ามีอาการ แล้วหันมายิ้ม "ยู แคน คอนทินิว ยัวร์ ทริป, แฮฟ อะ ไน้ซ์ ทริป!"

ไอ้ "จัสท์ อะ มินิท" ตะกี้มันปาเข้าไปเกือบครึ่งชั่วโมง กลับขึ้นมาก็ขอโทษขอโพย แล้วก็ไปเอากระเป๋า จากนั้นก็เดินไปซื้อบัตรเงินสด Octopus ที่ใช้แทนเงินได้กับการขนส่งสาธารณะ หรือแม้แต่เซเว่นอีเลเว่น ถามเจ้าหน้าที่ว่าจะนั่งรถประจำทางสายไหนไปโรงแรมได้บ้าง เขาก็บอกมาว่าสาย E23 แล้วเขียนภาษาจีนมาให้ด้วย บอกว่าไว้ให้คนขับดู

พอขึ้นรถ แปะกระเป๋าตัง เงินถูกหักไป 18 เหรียญฮ่องกง ยื่นกระดาษบอกสถานที่ให้คนขับ คนขับดันทำหน้างง ๆ ดูไม่ค่อยสนใจ ไม่เป็นไร กูดูถนนเองก็ได้ แล้วก็ขึ้นไปนั่งชั้นสอง

พบว่าสนามบิน เช็คแลพก็อก (อ่านงี้หรือเปล่าหว่า) มันกว้างมาก รถก็เลี้ยวไปเลี้ยวมาอยู่นั่น ประมาณยี่สิบนาทีจึงจะเริ่มออกนอกเขตสนามบิน มุ่งตรงสู่อุโมงค์ลอดใต้ภูเขา

พอพ้นอุโมงค์เท่านั้นล่ะ น่าตื่นเต้นมาก ตอนก่อนข้ามสะพานพบว่าแถวนั้นมีแต่ตึกกับกองตู้คอนเทนเน่อร์ เรียกได้ว่าถ้าจะมีหุ่นยนต์มาเดินก็คงไม่น่าประหลาดใจ จากนั้นก็มาถึงฝั่งเกาลูน สองฝั่งได้อารมณ์เยาวราชมาก ระหว่างนั่งรถอยู่ก็พยายามมองชื่อถนนรอบ ๆ แล้วเทียบกับแผนที่ แต่ก็ไม่เจอ หรือไม่ก็เจอเมื่อผ่านถนนนั่นมาแล้วสักพัก จนเห็นป้ายใหญ่ ๆ ว่า Whampoa อะไรสักอย่างนั่นล่ะ จึงรีบลงไปถามคนขับ เพราะดูในแผนที่มันใกล้ถึงโรงแรมแล้ว คนขับก็บอก "เย่ เน็กซท์ สต็อป" แล้วก็จอด

ลงมาเดิน อ่านป้าย แล้วก็เดินตามป้ายไปจนถึงหน้าโรงแรม

ต่อตอนหน้า