อารมณ์ขัน

ผมไม่สามารถอ้างได้ว่าผมเป็นคนตลก แต่ผมก็พยายามที่จะมีอารมณ์ขันในเรื่องต่าง ๆ และคิดว่าตัวเองค่อนข้างใจกว้างกับอารมณ์ขันของผู้อื่น บ่อยครั้งที่มุขตลกที่ผมเห็นว่าขำและไม่มีปัญหาอะไรกับมัน กลับกลายเป็นเรื่องแทบจะต้องห้ามสำหรับคนอื่น เช่น ศาสนา

อย่างไรก็ตาม ผมเชื่อโดยส่วนตัวว่ามีบางเรื่องที่ไม่น่านำมาล้อเล่น เท่าที่นึกออกตอนนี้ก็คือเรื่องความตายของคน กับศักดิ์ศรีของคน (ซึ่งจริง ๆ มันอาจจะเรียกว่าศักดิ์ศรีได้ไม่เต็มปากนัก แต่ตอนนี้นึกคำอื่นไม่ออก เอาเป็นว่ายึดจากตัวอย่างที่จะยกมาก็แล้วกัน)

ปัญหาของอารมณ์ขันพวกนี้ก็คือ บางมุขมันก็ขำจริง ๆ เคยอ่านผ่าน ๆ เจอมุขตลกเกี่ยวกับการเสียชีวิตของเสธ. แดง และการเผาห้างสรรพสินค้า ก่อนที่จะรู้ตัวก็หัวเราะพรืดไปแล้ว แล้วก็รู้สึกผิดมากขึ้นเป็นลำดับ

เรื่อง เจเล่ เมื่อไม่นานมานี้ก็เช่นกัน ผมไม่เห็นว่าการที่คนที่ถูกหมายจับที่ขาดหลักฐานชัดเจนเรียกไปกักขังอยู่หลายวันต้องการแสดงการประท้วงต่อสิ่งที่เขาเห็นว่าไม่ยุติธรรม จะตลกตรงไหน ต้องขอบคุณโฆษก ศอฉ. ที่ปล่อยมุขเจ็บ ๆ ทำลายความพยายามในการต่อสู้และลดศักดิ์ศรีของคนออกมาให้ผมได้สัมผัสถึงความเศร้าที่เกิดจากอารมณ์ขัน

หมายเหตุ: ผมพยายามหาคำอธิบายกับตัวเองว่าแล้วทำไมถึงขำไปกับวิดีโอ "ฮิตเลอร์ซับนรก" เหล่านั้น ซึ่งก็ยังหาคำอธิบายชัด ๆ ไม่ได้ แต่ที่แน่ ๆ หลังจากดูหนังต้นฉบับ (The Downfall) แล้ว ผมขำอย่างมีความสุขกับบรรดาวิดีโอเหล่านั้นน้อยลงมาก